Het thema voor 2022 is
WEER ZIEN – met een verhaal
Iedere kunstenaar heeft een verhaal. Wat is er in zijn leven gebeurd of wat is er aan de hand? Waar heeft hij over nagedacht? Hoe houdt het huidige tijdsgewricht hem bezig? Hoe kijkt hij naar de toekomst? Ieders leven verandert. Wat is er in de afgelopen jaren met hem gebeurd? Hoe gaat hij als kunstenaar om met de wereld om hem heen? Is hij nieuwe wegen ingeslagen? Zijn er nieuwe verhalen, nieuwe gedichten geschreven? Wat is de toekomst van het eigen kunstenaarschap? We willen het graag horen, en zien.
We nodigden daarom kunstenaars uit, die met dit thema aan de slag gaan of al zijn gegaan. We vroegen hen dit werk met ons te delen, ons te raken, te verwonderen, te ontroeren. Het kan om schilderijen gaan, of om foto’s, beelden, graffiti, interactieve kunst, mixed media, installaties, videokunst, dans wellicht, of performances. We willen hun verhaal horen, we laten het hen vertellen, we organiseren speciaal ruimte voor hun verhalen, teksten, gedichten, voordrachten….
We leven in een tijd van grote veranderingen, waarin we WEER ZIEN en ervaren wat -echt- van waarde is. Dat is, waar ons hart voor klopt en waar het je naartoe leidt. Volg je hart, het klopt!
De afgelopen ‘coronajaren’ stonden voor mij eigenlijk in het teken van de geboorte van mijn eerste kindje en daarom was het voor mij geen straf om veel thuis te zijn. Wat wel heel moeilijk is geweest, is, om heel lang mijn tweede thuis Sardinië niet te kunnen zien, waar ik als kind ben opgegroeid. Komende maand gaan we voor het eerst in drie jaar tijd weer naar mijn geliefde eiland en het thema WEER ZIEN betekent daarom voor mij het plein air werk weer kunnen oppakken en de zonnige sferen van het zuiden proberen te vangen in olieverf.
De betekenis van afscheid nemen en weerzien is voor mij steeds opnieuw de ontmoeting met het landschap. Wandelingen in het getijdengebied, het Wad, het eindeloze lege landschap, niets meer dan water, lucht en aarde, de tijd lijkt stil te staan. De tijd heeft hier weinig betekenis en wordt hooguit bepaald door eb en vloed. Dat wat er niet meer is in de tijd, en dat wat ervoor terug komt door de tijd heen, en de betekenis hiervan. Het geruststellende lege landschap is eenzaam in zichzelf. De wind laat de golven muziek maken, rollend vanuit de verte zwelt het geluid aan om te breken op de aarde begeleidt door het zachte ruisende geluid van de wind. Het geluid loopt met mij mee. De gebroken aarde lijkt gebroken steen, zelfs onder mijn voeten geeft zij zich niet gewonnen en met al haar kracht weet zij zich niet te laten breken door mij. In een tijd waar de ontmoetingen juist met je familie en vrienden niet meer mogelijk zijn, is juist deze ontmoeting met het landschap mij dierbaar. Een landschap ervaring waarin de leegte geruststellend was, gezien vanuit de onrust van mijn eigen bodemloze innerlijke landschap.
Als een gevangene in mijn eigen huis
